Φαίδων Ταμβακάκης, Η αναπαλαίωση
Για τη νουβέλα του Φαίδωνα Ταμβακάκη,
η αναπαλαίωση (εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας)

Ένα αληθινό, μυθικό ιστοπλοϊκό, το Τάι-Μο-Σαν, εξαιρετικά σχεδιασμένο το 1933 στο Χόνγκ-Κόνγκ, με την καλύτερη ξυλεία, για να γυρίσει πέντε Εγγλέζους αξιωματικούς του ναυτικού στην πατρίδα - και μάλιστα χωρίς μηχανή και με μια γερή δόση κατασκοπεία ενδιαμέσως.
...συνέχεια
Φαίδων Ταμβακάκης, Η αναπαλαίωση
Γκυ ντε Μωπασάν: Η Χοντρομπαλού
Για τη νουβέλα του Guy de Maupassant,
Η χοντρομπαλού
(εκδ. Κίχλη)

Κλασικό είναι το βιβλίο που ποτέ το νόημά του δεν ολοκληρώνεται τελεσίδικα, λέει ο Ίταλο Καλβίνο στο κλασικό, κι αυτό, κείμενό του «Γιατί να διαβάζουμε τους κλασικούς;».Το κλασικό βιβλίο το αναγνωρίζει, μάλιστα, κανείς πολύ εύκολα, λέει, πριν ακόμη το ανοίξει, όταν ακούει γύρω του πάντα να λένε γι’ αυτό ότι το ‘ξαναδιαβάζουν’ – ένας μορφωμένος άνθρωπος δεν μπορεί να μην έχει διαβάσει τους κλασικούς, απλώς τους ξανα-διαβάζει... Ε, λοιπόν, ο Καλβίνο μας απενοχοποιεί, για να μην μπαίνουμε και
...συνέχεια
Γκυ ντε Μωπασάν: Η Χοντρομπαλού
Εν αρχή ην ο λόγος

Για την ποιητική συλλογή του Σταύρου Ζαφειρίου, 

Χωρικά (Εκδ. Νεφέλη)

Ο Σταύρος Ζαφειρίου κλείνει φέτος είκοσι πέντε χρόνια γόνιμης θητείας στην ποίηση. Μέσα σ’ αυτή την εικοσιπενταετία, διέγραψε μια πορεία εντελώς προσωπική, με το έργο του να οργανώνεται κλιμακωτά, σε σχήμα ανιόν, από την ενικότητα στην πολλαπλότητα, από την εξομολόγηση ενός φλεγόμενου ποιητικού εγώ στη διερεύνηση του κόσμου και της θέσης του ανθρώπου και του ποιητή ανάμεσα στο μηδέν 

...συνέχεια
Εν αρχή ην ο λόγος
Άφρα Μπεν, Ορουνόκο ή Ο Σκλάβος Πρίγκιπας

Για το μυθιστόρημα της Άφρα Μπεν, Ορουνόκο ή Ο Σκλάβος Πρίγκιπας 

(Εκδ. Μαΐστρος)

 Μόνο και μόνο επειδή ο Χάρολντ Μπλουμ τη χαρακτηρίζει τεταρτοκλασάτη δραματουργό που έχει αντικαταστήσει – αλίμονο! – σε πολλά αμερικανικά πανεπιστημιακά προγράμματα λογοτεχνικών σπουδών τον λατρεμένο του Σαίξπηρ, το κέντρο, την αρχή και το τέλος του Δυτικού Κανόνα, δεν αξίζει κανείς να διαβάσει την Άφρα Μπεν (1640;-1689); Μια γυναίκα σύγχρονη του Σαίξπηρ, λίγο μεταγενέστερη για να ακριβολογούμε, την πρώτη επαγγελματία αγγλίδα δραματουργό και

...συνέχεια
Άφρα Μπεν, Ορουνόκο ή Ο Σκλάβος Πρίγκιπας
Δημοκρατία: Ένα graphic novel πολιτικής ανάλυσης

Για το εικονογραφημένο μυθιστόρημα του Αβραάμ Κάουα, 

σε εικονογράφηση Αλέκου Παπαδάτου και Annie di Dona 

(εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ)

"Όσο η δημοκρατία και οι ανεπάρκειες της πρακτικής εφαρμογής της παραμένουν αντικείμενο συζήτησης σ' ένα κράτος που δεν αποτελείται από θεούς (Ρουσσό), η Αθήνα πιθανότατα δεν θα εξαφανιστεί από τη

...συνέχεια
Δημοκρατία: Ένα graphic novel πολιτικής ανάλυσης
"Πικρούτσικα Πικρούτσικα"

Για το βιβλίο του Θάνου Κάππα, 

Πικρούτσικα πικρούτσικα (βιβλιοπωλείον της εστίας)

Πρώτη σελίδα του βιβλίου: περιβόλια της γης, περιβόλια του ουρανού. Τελευταία σελίδα: ομοίως. Στην πρώτη σελίδα, ο πατέρας ζωντανός. Στην τελευταία, νεκρός. Ο θάνατος του κλείνει έναν κύκλο κι ανοίγει έναν καινούργιο.

...συνέχεια
Πικρούτσικα Πικρούτσικα
Ο δρόμος μέχρι το περίπτερο / Βλέπω τον κύβο του Ρούμπικ φαγωμένο

Για τις ποιητικές συλλογές του Γιάννη Στίγκα, 

Ο δρόμος μέχρι το περίπτερο,

Βλέπω τον κύβο Ρούμπικ φαγωμένο 

(Εκδόσεις Μικρή Άρκτος)


«Η φωτιά ζει το θάνατο της γης

κι ο αέρας ζει το θάνατο της φωτιάς,

το νερό ζει το θάνατο του αέρα

και η γη του νερού».

Γράφοντας για τη συλλογή του Γιάννη Στίγκα Η όραση θ’ αρχίσει ξανά σημείωνα ότι στην ποίησή του «το μάτι κατοπτρίζει ένα φλεγόμενο σύμπαν που διαρκώς πεθαίνει κι αναγεννιέται, μέσα σ’ έναν γενικό αναβρασμό όπου το σχήμα των πάντων

...συνέχεια
Ο δρόμος μέχρι το περίπτερο / Βλέπω τον κύβο του Ρούμπικ φαγωμένο
Παραφοράς εγκώμιον

Για την ποιητική συλλογή του Γιάννη Αντιόχου

Εκπνοές (Εκδόσεις  Ίκαρος)

«Να τολμάτε να ζητάτε όνειρα από τον ύπνο σας

Μην αφήνοντας ποτέ να καταρρεύσει

Αυτός ο άλλος κόσμος

Ο παράλληλος κόσμος»

Από το πρώτο του βιβλίο, Ανήλικης νυκτός παρίστιον δέρμα (Γαβριηλίδης 2003), το σκοτάδι που κυριαρχεί στην ποίηση του Γιάννη Αντιόχου έμοιαζε φωτεινό, ή μάλλον το φως που αναδίδει η ποίησή του σκοτεινό, γνόφος. Σαν αυτόν που μνημονεύουν οι Εκπνοές και σφραγίζει μια αρνημένη αλλά υπαρκτή θεολογία, χωνεμένη όχι μόνο 

...συνέχεια
Παραφοράς εγκώμιον
Στα κύματα του ανοίκειου.
Για τη νουβέλα του Δημήτρη Νόλλα, 
Ναυαγίων πλάσματα (Εκδόσεις Κέδρος)

Στις «ασημένιες βελόνες» της θάλασσας, «κομματάκια σπασμένος καθρέφτης», επιπλέει μια εξ ουρανού πόρτα που σώζει τη ζωή σε δύο μετανάστες, μια νέα γυναίκα και το ανιψάκι της. Γύρω της, «μια πομπή πνιγμένων» που ξεμακραίνει, αφήνοντας τους ζωντανούς με τους ζωντανούς. Η πόρτα πάνω στην οποία βρίσκονται τα δύο πλάσματα του ναυαγίου είναι στην πραγματικότητα μια πύλη που χωρίζει το φως από το σκότος, τον ήλιο δηλαδή από το σκοτεινό βυθό, όπου κατευθύνονται συντεταγμένα οι ηττημένοι, τη ζωή από το θάνατο. Οι δυο μετανάστες θα σωθούν και θα ζήσουν σε ένα νησί, ξένοι σε τόπο ξένο, ως τη στιγμή που η Ασμάτ θα βρεθεί νεκρή στα ριζά ενός βράχου. Και η ιστορία της  ...συνέχεια
Στα κύματα του ανοίκειου.
Η αρχή της αυταπάτης.

Για την ποιητική συλλογή του Χριστόφορου Λιοντάκη, 

Εικόνες που επιμένουν (εκδ. Γαβριηλίδης)

Τα παιδικά χρόνια: ένας παράδεισος, τον οποίο ο τόπος, η Κρήτη και η οικογενειακή ιστορία των διαψεύσεων και των φονικών από τη μια και η πρόωρη συνείδηση της διαφορετικότητας, από την άλλη, μεταμορφώνουν σε λαβύρινθο – με έναν επίμονο Μινώταυρο να ακολουθεί το θύμα του κατά πόδας, πολύ μακριά, στο άστυ. Φύση τρυφερή και αγαπημένη, μορφές στοργικές, αλλά και αίμα που ζητάει εκδίκηση – και φόβος. Πολύς φόβος.

...συνέχεια
Η αρχή της αυταπάτης.
Ζωή η ανεξιχνίαστη.

Για τη συλλογή διηγημάτων της Μέμης Κατσώνη, 

Ο Λένιν στον Αγιο Αντώνιο (εκδ. Γαβριηλίδη)

​​Η πρωτοεμφανιζόμενη ως συγγραφέας αλλά με μακρά θητεία στη μετάφραση, η Μέμη Κατσώνη προσέρχεται σαν έτοιμη από καιρό στην πεζογραφία με μια εξαιρετική συλλογή διηγημάτων. Τριάντα επτά διηγήματα, γραμμένα προφανώς σε βάθος χρόνου, κι ένας τίτλος που ήδη δηλώνει αισθητικό προσανατολισμό: έτσι είναι αν έτσι νομίζετε ή η διαρκής επανεφεύρεση της πραγματικότητας – κατά τον Τζέι Τζι Μπάλαρντ, τον οποίο παραθέτει. Ο Λένιν βρίσκεται μέσα σε ένα

...συνέχεια
Ζωή η ανεξιχνίαστη.
Το νέο κοινωνικό ζήτημα.

Για το βιβλίο των, Νικόλα Σεβαστακάκη, Γιάννη Σταυρακάκη, 

Λαϊκισμός, Αντιλαϊκισμός και Κρίση (εκδ. Νεφέλη)

Λαός: η ολότητα μιας δεδομένης πολιτικής κοινότητας, στο σύνολο των πολιτών ως ενιαίο πολιτικό σώμα· και την ίδια στιγμή οι φτωχοί και οι αποκλεισμένοι, ο λαουτζίκος. Αντιγράφω ελεύθερα από το κείμενο του Γιάννη Σταυρακάκη για τον λαϊκιστικό λόγο στη σκιά της ευρωπαϊκής κρίσης τον ορισμό αυτόν του λαού, που εξηγεί τον μείζονα διχασμό που προκαλεί η πανταχού παρούσα σήμερα έννοια του λαϊκισμού και του

...συνέχεια
Το νέο κοινωνικό ζήτημα.
Όλα στην ζωή μας είναι προσωρινά.

Για το μυθιστόρημα της Δήμητρας Κολλιάκου, 

Το πρόσωπο του ουρανού (εκδ. Πατάκη)

Είναι ίσως ένα από τα δώρα της κρίσης τα ωραία κείμενα. Και η Δήμητρα Κολλιάκου, που από το «Μαγείο» ήδη (2001) υποσχόταν πολλά, μας χαρίζει σήμερα ένα μυθιστόρημα του 21ου αιώνα και της κρίσης, ευρωπαϊκό, οικουμενικό και αυτονόητα ελληνικό, που μιλάει για το παρόν αφήνοντας ανοιχτά όλα τα ερωτήματα για τη φύση του ανθρώπου, τον

...συνέχεια
Όλα στην ζωή μας είναι προσωρινά.
Ταξίδι στα τρίσβαθα του εαυτού.

Για το μυθιστόρημα του Δημήτρη Νόλλα, 

Το ταξίδι στην Ελλάδα (εκδ. Ίκαρος)

«Γράφοντας και ξαναγράφοντας το ίδιο»: αυτή είναι η προμετωπίδα στο νέο μυθιστόρημα του Δημήτρη Νόλλα, ευσύνοπτο όπως πάντα και λίγο περισσότερο. Και πράγματι ο Νόλλας ξαναγράφει το ίδιο, δηλαδή το διαφορετικό. Δεν παραδοξολογώ: το ίδιο του Νόλλα είναι η διαφορετικότητα και η ανοχή της, η συναίρεση των αντιθέτων που αντιμάχονται διαρκώς το ένα το άλλο, η υβριδικότητα ενός κόσμου που 

...συνέχεια
Ταξίδι στα τρίσβαθα του εαυτού.
Απόσταγμα στοχαστικού λυρισμού.

Για την ποιητική συλλογή του Κώστα Κουτσουρέλη, 

Αέρας αύγουστος (εκδ. Περισπωμένη)

Τρίτη ποιητική συλλογή μέσα σε δώδεκα χρόνια για τον Κώστα Κουτσουρέλη είναι ο «Αέρας Αύγουστος». Ποιητής της νέας χιλιετίας, έδωσε από την πρώτη του συλλογή («Ιστορίες του ύπνου», Νεφέλη, 2000), αλλά και τη δεύτερη, το «De arte amandi» (Νεφέλη, 2004), το στίγμα του, έγνοια για την ποιητική, την παράδοση, λυρισμός, έμμετρος στίχος -που τα τελευταία χρόνια ποικιλοτρόπως αναβιώνει- σε 

...συνέχεια
Απόσταγμα στοχαστικού λυρισμού.
Μικρο-μυθιστορήματα.

Για τη συλλογή διηγημάτων της Κατερίνας Έσσλιν, 

«Γαμ.» (εκδ. Απόπειρα)

Πολύς λόγος για τη μικρή φόρμα τελευταία: από τη μια η επιστροφή στο διήγημα, με πολλούς νέους συγγραφείς να δίνουν πολύ αξιόλογα δείγματα δουλειάς· από την άλλη, η επιβεβλημένη συνοπτικότητα του Διαδικτύου που μεταβάλλει τις κειμενικές και αναγνωστικές πρακτικές. Πολύς λόγος για κάτι που ανέκαθεν θεωρούνταν όμορφο, όπως έλεγε ο Χριστόφορος Μηλιώνης πριν από κάμποσα χρόνια, «το μικρό είναι

...συνέχεια
Μικρο-μυθιστορήματα.
Η «λαϊκή» λογοτεχνία.

Για το βιβλίο του Τσβέταν Τόντοροφ, Η λογοτεχνία σε κίνδυνο 

(μτφρ.: Χρύσα Βαγενά, εισ.: Νάσος Βαγενάς, εκδ. Πόλις)

«Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, τον βλέπω περιστοιχισμένο από βιβλία». Έτσι αρχίζει το ολιγοσέλιδο μανιφέστο του Τσβετάν Τοντορόφ για την υπεράσπιση της λογοτεχνίας, θυμίζοντάς μας τις λέξεις Ζαν-Πολ Σαρτρ: «Άρχισα τη ζωή μου όπως και θα την τελειώσω προφανώς: μες στα βιβλία». Πρωτεργάτης της φορμαλιστικής κριτικής, στην οποία οδηγήθηκε από αντίδραση στην ιδεολογική επιτήρηση της λογοτεχνίας στον σοσιαλισμό όπου μεγάλωσε, πολιτογραφημένος προ πολλού Γάλλος, ο

...συνέχεια
Η λαϊκή λογοτεχνία.
Η ώρα του θερισμού.

Για το μυθιστόρημα του Κυριάκου Μαργαρίτη, 

Όταν θα βγαίνουν τα λιοντάρια, φίλησέ με (εκδ. Ψυχογιός)

Μια Αθήνα αγριεμένη, φλεγόμενη και ματωμένη, πιασμένη στον ιστό μιας κουτσής αράχνης. Μια γενιά που δεν έχει από πού να κρατηθεί, άφωνη μπροστά στην επέλαση της -νεκρής υποτίθεται- Ιστορίας, που ανατρέπει τη ζωή της. Τριαντάρηδες αναρχικοί, φασίστες, αντιρατσιστές, χαλαροί, ανοιχτοί αναζητούν το νόημα της ζωής και του κόσμου, γλείφοντας τις πραγματικές και επινοημένες πληγές τους, φτιάχνοντας διαρκώς ιστορίες

...συνέχεια
Η ώρα του θερισμού.
Οι μεταπολεμικοί ποιητές.

Για το συλλογικό βιβλίο, 

Ανθολογία της ελληνικής ποίησης (20ός αιώνας) Τόμος Γ΄, 1940-1070 

(Ανθολόγηση - επιμέλεια: Κώστας Γ. Παπαγεωργίου - Βαγγέλης Χατζηβασιλείου. Εκδ. ΚΟΤΙΝΟΣ)

Οι δεκαετίες 1940-1970 είναι από τις πιο κρίσιμες δεκαετίες στον «βραχύ εικοστό αιώνα», όπως ονόμασε τον αιώνα που πέρασε ο μεγάλος ιστορικός Έρικ Χομπσμπάουμ, που παρακολούθησε εκ του σύνεγγυς την πορεία του, ειδικά για την Ελλάδα. Διότι η Ελλάδα δεν γνώρισε την άμεση μεταπολεμική ανάκαμψη, αλλά καταποντίστηκε στον ζόφο ενός εμφυλίου πολέμου, ο οποίος εσχάτως επιστρέφει συστηματικά όχι μόνο στη 

...συνέχεια
Οι μεταπολεμικοί ποιητές.
Κρυφές και φανερές πληγές.

Για το μυθιστόρημα του Βαγγέλη Ραπτόπουλου, 

Η πιο κρυφή πληγή (εκδ. Ίκαρος)

Από τα τέλη της δεκαετίας του ’70, όταν πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα με τα «Κομματάκια», το 1979, που τα ακολούθησαν ώς το 1985 τα «Διόδια» και τα «Τζιτζίκια», ο Ραπτόπουλος είναι πάντα ποικιλοτρόπως παρών και δραστήριος στα λογοτεχνικά μας πράγματα. Κυρίως με τα κείμενά του που συχνά, όπως και ο ίδιος συνηθίζει να λέει, διχάζουν τους αναγνώστες του, αλλά και τους κριτικούς. Αδιαμφισβήτητα καλός αφηγητής, τόσο στα μυθοπλασιακά όσο και στα μη μυθοπλασιακά του 

...συνέχεια
  • 1-20 από 419 άρθρα

Δείτε επίσης...

  • Οι ραφές της διαχωριστικής γραμμής…

    Η μηχανή παραγωγής λάσπης. Η έκπτωση των ΜΜΕ ως μείζων κίνδυνος για τη δημοκρατία.

    Για το βιβλίο του Ουμπέρτο Έκο, Φύλλο μηδέν (μετ. Έφη Καλλιφατίδη, εκδ. Ψυχογιός) Φωτιά στους κύκλους των εφημερίδων και των ΜΜΕ εν γένει έβαλε ο Ουμπέρτο Έκο με το τελευταίο του βιβλίο: ένα μυθιστόρημα συντομότατο, για τα μέτρα του Έκο, στην ίδια γραμμή σκέψης που τον οδηγεί από το Gruppo 63 ακόμη, όταν διερευνούσε την αλλαγή στη συνθήκη του συγγραφέα και του διανοούμενου αλλά και των Μέσων μαζικής ενημέρωσης μετά τον πόλεμο· στην ίδια κατεύθυνση με τα προηγούμενα 
  • Η μηχανή παραγωγής λάσπης. Η έκπτωση των ΜΜΕ ως μείζων κίνδυνος για τη δημοκρατία.

    Ο ποιητής Λουί Αραγκόν σήμερα

    Τα ποιητικά, Τεύχος 10, Ιούνιος 2013Για να μιλήσουμε σήμερα για τον Αραγκόν, πρέπει προφανώς να πάψουμε να τον δικάζουμεκαι να πιάσουμε ξανά να τον διαβάζουμε.Ολιβιέ ΜπαρμπαράνΠροσωπικά, πάντα προσπαθούσα να καταλάβω εκείνους που δέχονται να πεθάνουν,και (ακόμα πιο δύσκολο) να θανατώνουν τον ίδιο τους τον εαυτό, για έναν σκοπό•όχι για έναν σκοπό που θεωρούν αυτοί ότι αξίζει τον κόπο (γιατί έτσι όλοι οι ναζιστές θα δικαιώνονταν)
  • Ο ποιητής Λουί Αραγκόν σήμερα

    Συζήτηση με τον Αναστάση Βιστωνίτη.

    Τα ποιητικά, Τεύχος 5ο, Μάρτιος 2012-Το ποίημα είναι “ένα φωτεινό μαχαίρι / μπηγμένο κάθετα στις πόλεις.” “Το ποίημα δεν είναι φωνή, / πέρασμα πουλιού. / Είναι πυροβολισμός / στον ορίζοντα και την Ιστορία.” Αυτά τα έγραφες στα 20 σου χρόνια κι έγιναν μάλιστα και στίχοι σε ραπ τραγούδι πρόσφατα. Σαράντα χρόνια ακριβώς μετά, τι είναι για σένα το ποίημα;Πέρασαν σαράντα χρόνια, αλλά τι σημαίνει χρόνος για τον ποιητή; Αναρωτήθηκα πολλές φορές: τι μετράει το ρολόι; Το ρολόι δεν μετράει 
  • Συζήτηση με τον Αναστάση Βιστωνίτη.

    Νever more

    Τα ποιητικά, Τεύχος 4ο, Δεκέμβριος 2011Ο Γιάννης Βαρβέρης εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή το 1975, Εν φαντασία και λόγω, η οποία συνομιλεί απροσδόκητα με την τελευταία, μεταθανάτια συλλογή του, δηλώνοντας το πέρασμα από τα κείμενα στη ζωή την ίδια. Η αρχή, καβαφική: «το γήρασμα του σώματος και της μορφής μου / είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι»• στο τέλος, η μητέρα: «βαθέος γήρατος». Λίγο αργότερα, το 1983, στην εισαγωγή του 
  • Νever more

    ΜΙΑ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΤΟΥ ’70

    Τα ποιητικά, Τεύχος 3ο, Σεπτέμβριος 2011Γεννημένοι ανάμεσα στα 1940 και το 1955, οι ποιητές της γενιάς του ’70, της τρίτης μεταπολεμικής γενιάς ή «γενιάς της αμφισβήτησης» όπως ονόμασε ο Βάσος Βαρίκας -αναφερόμενος ωστόσο σε ένα ευρύτερο σύνολο ποιητών- διαμορφώνονται μέσα στο μεταπολεμικό πολιτικό-οικονομικό κλίμα και τις αλλαγές της δεκαετίας του ’60, ζουν τη δικτατορία και τη μεταπολίτευση, βιώνουν στα ελληνικά μέτρα την αντικουλτούρα της δεκαετίας του ’60 και των αρχών του ’70, χωρίς αυτό 
  • ΜΙΑ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΤΟΥ ’70

    ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

    Τα ποιητικά, Τεύχος 2ο, Ιούνιος 2011Στην παρούσα κρίση, ο παιγνιώδης λόγος του Λεόν- Πολ Φαργκ, που τον έχω παραθέσει σε ανάλογα συμφραζόμενα στο παρελθόν, παραμένει εξαιρετικά επίκαιρος. Λέει λοιπόν ο Φαργκ: Μέρα δεν περνά που κάποιος να μη μου αναγγείλει το θά­νατο της ποίησης. Οι κριτικοί σαλπίζοντας το κέρας τους, [...] ο γιος της θυρωρίνας μου, συνοικιακός παλαιστής, σαν δεν έχει άλλη δουλειά να κάνει, και με συλλυπείται
  • ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

    «30 ΕΩΣ 30. ΤΡΙΑΝΤΑ ΠΟΙΗΤΕΣ ΩΣ ΤΡΙΑΝΤΑ ΕΤΩΝ. ΕΝΑ ΤΟΠΙΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΠΟΙΗΣΗΣ»

    Τα ποιητικά, Τεύχος 1ο, Μάρτιος 2011Το 1922-23, μέσα σε μια μόλις διετία, είχαν εκδοθεί τέσσερις ποιη­τικές ανθολογίες νέων ποιητών από νέους ποιητές, σηματοδοτώ­ντας την τάση μιας εποχής. Αν συμπεριλάβουμε και τους νέους πεζογράφους και διευρύνουμε το χρονικό διάστημα, μέσα σε μια δεκαετία είχαμε τότε επτά ανθολογίες. Φαίνεται ότι το γύρισμα του αιώνα, πά­ντα μεταιχμιακό, στρέφει τους προβολείς στους νέους, ως εκφραστές του νέου. Ή μάλλον, στις εποχές αυτές οι νέοι ποιητές πολλαπλασιάζονται
  • 30 ΕΩΣ 30. ΤΡΙΑΝΤΑ ΠΟΙΗΤΕΣ ΩΣ ΤΡΙΑΝΤΑ ΕΤΩΝ. ΕΝΑ ΤΟΠΙΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

    Ο φονταμενταλισμός στον καθρέφτη της λογοτεχνίας

    Στο Πνεύμα της τρομοκρατίας (Κριτική, 2002), ο Ζαν Μπωντριγιάρ χαρακτηρίζει το χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους το «απόλυτο γεγονός», σε αντίθεση με το «μη-γεγονός» που είχε αποτελέσει ο πρώτος Πόλεμος του Κόλπου, υπογραμμίζοντας την αδυναμία του πολιτικού συστήματος να ενσωματώσει στη λογική του και να αποδεχτεί τον θάνατο. Έτσι, λέει, οι τρομοκράτες, πέραν της μιντιακής, σε πραγματικό χρόνο παρουσίασης του θανάτου, χρησιμοποιούν ως όπλο την ίδια την έννοια του θανάτου, ενός θανάτου συμβολικού και θυσιαστικού που συνιστά το απόλυτο και αμετάκλητο γεγονός. Αυτή η θέση του επιβεβαιώνεται διαρκώς έκτοτε, με τους τηλεοπτικούς αποκεφαλισμούς, τα διαρκή τρομοκρατικά χτυπήματα στη Δύση και, βέβαια, με τη συντονισμένη επίθεση στο Παρίσι, ενάντια από τη μια στην ελευθερία του τύπου και της έκφρασης και από την άλλη ενάντια στη γαλλική εβραϊκή κοινότητα, προφανώς σε συνάρτηση με την ανοιχτή πληγή του παλαιστινιακού ζητήματος.
  • Ο φονταμενταλισμός στον καθρέφτη της λογοτεχνίας

    Το μικρό που τα πάντα περιλαμβάνει

    Για τη συλλογή διηγημάτων του Γιώργου Σκαμπαρδώνη, Νοέμβριος (εκδ. Πατάκη)Κάθε έργο του Γιώργου Σκαμπαρδώνη είναι μια κατασκευή μελετημένη μέχρι κεραίας: είναι κτίσμα και μαζί κτιστό, κτίσις ενός κόσμου περιληπτικού των πάντων. Υπό την έννοια αυτή, αναρωτιέται κανείς πώς να διαβάσει το απόσπασμα από το Περί θείων ονομάτων (9, 3), του Διονυσίου Αρεοπαγίτου, που ανοίγει, μαζί με την αφιέρωση, τη συλλογή: «Τούτο το σμικρόν άποσόν εστί και άπήλικον, ακρατές, άπειρον, αόριστον, περιληπτικόν πάντων, αυτό δε άπερίληπτον.» Κυριολεκτικά, ως αναφορά στον Θεό· μεταφορικά, ως αναφορά στη γραφή και ειδικότερα στη μικρή φόρμα που χρόνια τώρα υπηρετεί με συνέπεια ο