Σαν παραμύθι

Για την αυτοβιογραφία της Άλκης Ζέη, 

Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο (εκδ. Μεταίχμιο)

​​Μπαίνω κατευθείαν στο θέμα: η αυτοβιογραφία της Άλκης Ζέη είναι ένα απολαυστικό κείμενο. Θερμό, απλό, ανάλαφρο και μαζί βαθύ, γεμάτο χιούμορ, το βιβλίο της πληροί την αυτοβιογραφική συνθήκη όπως την ορίζει ο πατριάρχης των αυτοβιογραφικών σπουδών Φιλίπ Λεζέν: η ώριμη αφηγήτρια, που παρεμβαίνει ελάχιστα και με πλαγιογράμματη γραφή

...συνέχεια
Σαν παραμύθι
Διαβάζεται με μιαν ανάσα

Για το βιβλίο της Κατερίνας Σχινά, Καλή και ανάποδη. 

Ο πολιτισμός του πλεκτού (εκδ. Κίχλη)

Τ​​ο βιβλίο της Κατερίνας Σχινά είναι ένα πολύχρωμο πλεκτό, σαν αυτά για τα οποία μιλά. Δοκίμιο και πολιτισμική μελέτη μιας πρακτικής με μεγάλη ιστορία, αποσπασματική αυτοβιογραφία πλεγμένη με δύο νήματα, με δύο βιώματα, το οικογενειακό και της παιδικής ηλικίας και εκείνο, το εξίσου άμεσο εντέλει, που έρχεται από τις σελίδες των βιβλίων, τις

...συνέχεια
Διαβάζεται με μιαν ανάσα
Ένα «θρίλερ» διαφορετικό

Για το μυθιστόρημα του Δημήτρη Σωτάκη, 
Η ανάσταση του Μάικλ Τζάκσον, (εκδ. Κέδρος)

​​Αναγνωρίσιμη στην εξέλιξή της, η γραφή του Δημήτρη Σωτάκη θέτει στα εφτά μυθιστορήματα και στα διηγήματά του το ερώτημα της ύπαρξης του ανθρώπου πάνω στη Γη, δημιουργώντας έναν κόσμο που απαλείφει τις ιδιαιτερότητες χωρίς να χάνει την αυθεντικότητά του. Ριζωμένος σε ένα φανταστικό με ποικίλες καταβολές και αγκιστρωμένος στο παράλογο της ύστερης νεωτερικότητας, ο λόγος του αποτυπώνει την πραγματικότητα 

...συνέχεια
Ένα θρίλερ διαφορετικό
Ολες οι ιστορίες στον κόσμο είναι ζωή.
Για το βιβλίο του Ασημάκη Πανσέληνου, 
Τότε που ζούσαμε (εκδ. Μεταίχμιο)

​​Ένα νησί όπου ο Σάντσο Πάντσα είναι πιο δημοφιλής από τον Δον Κιχώτη, ό,τι να πεις ξεχωρίζει. Και ας γίνεται λόγος μόνο για τους πλούσιους, αφού τους φτωχούς ποιος τους λογαριάζει. Ετσι ξεκινά το «Τότε που ζούσαμε» (1974), η αυτοβιογραφική διήγηση που ο λόγιος, ποιητής, δοκιμιογράφος και πολιτικός Ασημάκης Πανσέληνος (1903-1984) έγραψε μέσα στη δικτατορία, μη μπορώντας να ανεχτεί τη νέα 
...συνέχεια
Ολες οι ιστορίες στον κόσμο είναι ζωή.
Η ζωή όπως την ξέραμε δεν ήταν αρκετή

Για τη συλλογή διηγημάτων του Χρίστου Κυθρεώτη, 

Μια χαρά (εκδ. Πατάκη)

«Μια χαρά»: ο τίτλος της πρώτης συλλογής διηγημάτων του Χρίστου Κυθρεώτη είναι η κλασική, συμβατική απάντηση στην ερώτηση «τι κάνεις;». Ακόμη κι όταν τίποτε δεν πηγαίνει μια χαρά, κι όλα πηγαίνουν στραβά, και μάλιστα αρνείσαι να το δεις, βάζοντας, κατά κάποιο τρόπο, τη ζωή σου στον αυτόματο πιλότο. Πειθαναγκάζοντας τον εαυτό σου να είναι καλά, συνεπής προς τις ιδέες του, λογικός παρά τα τεράστια χάσματα που 

...συνέχεια
Η ζωή όπως την ξέραμε δεν ήταν αρκετή
Εντγκάρ Μορέν. Οι σταρ.

Για το βιβλίο του Εντγκάρ Μορέν, Οι σταρ

(Μετ. Ρίτα Κολαΐτη Εκδ. Κίχλη)

Το 1956, ο κοινωνιολόγος και φιλόσοφος Εντγκάρ Μορέν, διάσημος σήμερα για την εφαρμογή του της πολυπλοκότητας στις κοινωνικές επιστήμες και νέος τότε ερευνητής στο CNRS, όριζε στο βιβλίο του Ο κινηματογράφος ή ο φανταστικός άνθρωπος τον κινηματογράφο ως «σύμπλεγμα ονείρου και πραγματικότητας», «προϊόν μιας διαλεκτικής όπου η αντικειμενική αλήθεια της εικόνας και η υποκειμενική συμμετοχή

...συνέχεια
Εντγκάρ Μορέν. Οι σταρ.
Διαβάζοντας τον καιρό

Για το μυθιστόρημα του Τζορτζ Πελεκάνος, «Το αδιέξοδο» 

(Μετ. Θανάσης Γιαννακόπουλος. Εκδ. Πατάκη)

 Μπορεί κανείς να ξεκινά την αφήγησή του με ένα αντίστροφο λιντσάρισμα στη δεκαετία του 1970, λευκών από μαύρους, να την κλείνει με έναν ακόμη φόνο, ιδιαζόντως αιματηρό, και παρά ταύτα να γράφει ένα αισιόδοξο μυθιστόρημα; Μπορεί όταν είναι ο Τζορτζ Πελεκάνος, ένας συγγραφέας που διαβάζει πολύ καθαρά τον καιρό και μαζί τους ανθρώπους που τον διασχίζουν, πότε με βήμα σταθερό και αποφασισμένο και πότε έρμαια

...συνέχεια
Διαβάζοντας τον καιρό
Ένα πόδι στο χιόνι, ένα πόδι στην άμμο

Για το μυθιστόρημα του Χένινγκ Μάνκελ, «Ματωμένα ίχνη» 

(Μετ. Βασιλική Κνήτου, Εκδ. Ψυχογιός)

 Ακτιβιστής από νέος, ο Σουηδός Μάνκελ σκέφτεται το τελευταίο διάστημα σοβαρά την απαγόρευση των βιβλίων του στα εβραϊκά, ως διαμαρτυρία για τη μοίρα της Παλαιστίνης. Στη Λουίζ Κάντορ πάντως, την πενηντατετράχρονη αρχαιολόγο ηρωίδα στο νέο αυτό, πολύ προσωπικό του μυθιστόρημα, έχει βάλει πολλά από τον εαυτό του, από το Σβεγκ όπου μεγάλωσε ως την εμπειρία της Αφρικής που τον σημάδεψε ανεξίτηλα.

...συνέχεια
Ένα πόδι στο χιόνι, ένα πόδι στην άμμο
Επιστροφή στον πρώιμο καπιταλισμό

Για το βιβλίο του Γκίντερ Βάλραφ, 

Από τον θαυμαστό καινούργιο κόσμο. 

Η αθέατη πλευρά του γερμανικού θαύματος 

(εκδ. Τόπος Μετάφραση Μαρία Μουρσελά)

Μαύροι που προστατεύονται πλήρως νομικά αλλά δεν μπορούν να σταθούν πουθενά στον τόπο διαμονής τους. Μακροχρόνια άνεργοι που χάνουν μαζί με τη δουλειά και το σπίτι τους, κάθε αξιοπρέπεια αλλά και κάθε δυνατότητα επανένταξης. Άθλιοι ξενώνες αστέγων και ύπνος στο

...συνέχεια
Επιστροφή στον πρώιμο καπιταλισμό
Ανάμεσα στην ελαφρότητα και την ειρωνεία

Για τη συλλογή διηγημάτων της Γαλάτειας Ριζιώτη, 

«Μπαρ Ταρ» (Εκδ. Κέδρος)

 Αν ο Γιώργος Συμπάρδης περιγράφει με χειρουργική ακρίβεια και τόνους ενός αφόρητου γκρίζου την ασημαντότητα μιας καθημερινότητας που δεν έχει καν το προνόμιο να είναι αφόρητη, η Γαλάτεια Ριζιώτη επιχειρεί κάτι αντίστοιχο αλλά σε τόνους πιο φωτεινούς: οι ηρωίδες της επίσης είναι ρευστές και διαμορφώνονται από την περίσταση, αλλά δεν υποφέρουν

...συνέχεια
Ανάμεσα στην ελαφρότητα και την ειρωνεία
Ζωή μισή

Για το μυθιστόρημα του Γιώργου Συμπάρδη, 

«Υπόσχεση γάμου» (Εκδ. Μεταίχμιο)

 Η Όλγα είναι νέα κι όμορφη, ο άντρας της, ο Αντώνης, τη ζηλεύει, έως ότου την παρατάει, ενώ ο πεθερός της της κολλάει ασύστολα ως τη στιγμή που τη ρίχνει στο κρεβάτι. Η δυναμική Αλέκα βάζει πλάτη να στηρίξει την οικογένειά της όταν ο άντρας της ξαναγυρνά στο τζόγο. Η Βιβή είναι ανύπαντρη, συναινεί να συναντήσει έναν άντρα που της προξενεύουν οι άλλες δύο και δεν μπορεί να καταλήξει αν τον θέλει ή όχι. Δυο νοσοκόμες, μια 

...συνέχεια
Ζωή μισή
Θοδωρής Ρακόπουλος. Ορυκτό δάσος

Για την ποιητική συλλογή του Θοδωρή Ρακόπουλου, 

Ορυκτό δάσος (Εκδόσεις Νεφέλη)

«Ας σκοτωθούμε. Από το να πηγαίνουμε προς την μπούκα, κορδωμένοι κάθετοι, ας στρεφόμαστε ολόσωμα, σαν τα ηλιοτρόπια, καιόμενοι.»

Υπάρχουν αρκετοί νέοι ποιητές που μόνο ερασιτέχνες δεν είναι (νάρκισσοι ντιλετάντε όπως τους θέλει ο Κώστας Κουτσουρέλης – Καθημερινή, 9.12.12), καθόλου εσωστρεφείς και σε καμία περίπτωση αγράμματοι. Είναι νέα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, με δημόσια παρουσία 

...συνέχεια
Θοδωρής Ρακόπουλος. Ορυκτό δάσος
Γιώργος Μπλάνας. Το ποιητικό συμβάν

Για τη συλλογή δοκιμίων του Γιώργου Μπλάνα, 

Το ποιητικό συμβάν (εκδ. Γαβριηλίδης)

Διαβάζω τα κείμενα του πολύ καλού ποιητή και μεταφραστή Γιώργου Μπλάνα, γραμμένα και δημοσιευμένα σε συγκεκριμένες περιστάσεις, και επιβεβαιώνω πόσο τα ερωτήματα επανέρχονται με νέες μορφές, μαζί κι οι απαντήσεις. Και πόσο οι εποχές συνομιλούν ενίοτε, μυστικά ή περισσότερο φανερά, μέσα από αυτά τα ίδια τα κείμενα, κι ακόμη περισσότερο τα ποιήματα, τα έργα. Διαβάζω για τη σχέση της ποί­ησης με 

...συνέχεια
Γιώργος Μπλάνας. Το ποιητικό συμβάν
Δημήτρης Πέτρου. Α' Παθολογική

Για την ποιητική συλλογή του Δημήτρη Πέτρου, 

Α΄ Παθολογική (εκδ. Μικρή Άρκτος)

Στην πρώτη του συλλογή, ο Δημήτρης Πέτρου αυτοπαρουσιάζεται. Άντρας που αποφασίζει να μείνει σπίτι νοσταλγώντας τους δρόμους των συναντήσεων, αναδεχόμενος όλα τα στερεότυπα των έμφυλων προσδιορισμών, διαβάζει την προσωπική του ιστορία σε οικογενειακές φωτογραφίες με κενά κι άλλες που λείπουν από τους τοίχους· σε σχολικές φωτογραφίες, διακοπών, κι άλλες που μπροστά 

...συνέχεια
Δημήτρης Πέτρου. Α Παθολογική
Στέργιος Μήτας. Έμμετρη φυσική ιστορία των θεάτρων.

Για την ποιητική συλλογή του Στέργιου Μήτα, 

Έμμετρη φυσική ιστορία των θεάτρων (Εκδ. Μικρή Άρκτος)

Ιούνιος του 1921, θέατρο του Σανζ-Ελυζέ, Καρδιά υγραερίου. Διαμελισμένο σώμα, μέλη που μιλούν, το Μάτι, ο Λουί Αραγκόν, ξεκινά τη συζήτηση -;- παλιλλογώντας χωρίς νόημα. Η επόμενη παράσταση, τον Ιούλιο του 1923, θα σημάνει την απόσχιση των υπερρεαλιστών και θα βάλει την ταφόπλακα στο νταντά. Ο Μπρετόν θα πεταχτεί πάνω στη 

...συνέχεια
Στέργιος Μήτας. Έμμετρη φυσική ιστορία των θεάτρων.
Σταμάτης Πολενάκης. Η ένδοξη πέτρα.

Για την ποιητική συλλογή του Σταμάτη Πολενάκη, 

Η ένδοξη πέτρα (εκδ. Μικρή Άρκτος)

Η ποίηση δεν είναι και δεν ήταν ποτέ μία, ενιαία και αδιαίρετη, καλή και άγια, εκτός τόπου και χρόνου, εκτός ιστορικών συμφραζομένων. Επίσης, δεν συμφωνούμε όλοι στο ποια ποίηση είναι καλή και ποια όχι και δεν πειράζει, αρκεί να μένουμε, τουλάχιστον, στο πεδίο της ποίησης και πολύ καλά κάνουν κάποιοι νέοι ποιητές, όπως ο Θωμάς Τσαλαπάτης, που βάζουν τα πράγματα στη θέση τους όταν ξεφεύγει εντελώς η 

...συνέχεια
Σταμάτης Πολενάκης. Η ένδοξη πέτρα.
Ρώμος Φιλύρας. Άπαντα τα ευρεθέντα.

Ρώμος Φιλύρας, 

Άπαντα τα ευρεθέντα (University Studio Press)

Το 1939, ο ποιητής Ρώμος Φιλύρας (κατά κόσμον Ιωάννης Οικονομόπουλος) είναι 50 ετών και βρίσκεται ήδη, λόγω σύφιλης, δώδεκα χρόνια στο Δρομοκαΐτειο (την εμπειρία του την έχει ο ίδιος αφηγηθεί και το κείμενο το έχει εκδώσει μαζί με κάποια άλλα ο Γιάννης Παπακώστας: Η ζωή μου εις το Δρομοκαΐτειον και άλλα αυτοβιογραφικά, Καστανιώτης, 2007). Σε τρία χρόνια, μεσούσης της Κατοχής, θα πεθάνει.

...συνέχεια
Ρώμος Φιλύρας. Άπαντα τα ευρεθέντα.
Νίκος Ερηνάκης. Ανάμεσα σε όσα πέφτει η σκιά.

Για την ποιητική συλλογή του Νίκου Ερηνάκη, 
Ανάμεσα σε όσα πέφτει η σκιά (εκδ. Γαβριηλίδης)

Η πρώτη ποιητική συλλογή του Νίκου Ερηνάκη με είχε ξαφνιάσει με τον τίτλο της: Σύντομα όλα θα καίγονται και θα φωτίζουν τα μάτια σου (2009). Στη συνέχεια με ξάφνιασαν τα ίδια του τα ποιήματα. Μαρτυρούσαν μια γνήσια ποιητική φωνή, που ψαχνόταν ακόμη, πολλά υποσχόμενη, αναζητώντας επίμονα την ομορφιά στο χάος, την καταστροφή, την ένωση των αντιθέτων, τη μουσική, στο κενό και τη σιωπή, τον έρωτα και τον λόγο, αναζητώντας μια ταυτότητα εκεί που 

...συνέχεια
Νίκος Ερηνάκης. Ανάμεσα σε όσα πέφτει η σκιά.
Γιάννης Δάλλας. Περίακτος

Για την ποιητική συλλογή του Γιάννη Δάλλα, 

Περίακτος (Εκδόσεις Τυπωθήτω)

Ο Γιάννης Δάλλας δεν χρειάζεται συστάσεις, ούτε σαν φιλόλογος, με την «πραγματογνωμοσύνη» του, όπως ο ίδιος την ονομάζει, το μεγάλο έργο σχετικά με τη νεοελληνική γραμματεία, ούτε σαν μεταφραστής, που μας έχει δώσει πολύ ενδιαφέρουσες μεταφράσεις του αρχαιοελληνικού λυρισμού κυρίως, ούτε φυσικά σαν ποιητής, καθώς επί 

...συνέχεια
Γιάννης Δάλλας. Περίακτος
Ζήσης Αϊναλής. Η σιωπή της Σίβας.

Για την ποιητική συλλογή του Ζήση Αϊναλή, 

Η σιωπή της Σίβας (εκ. Βακχικόν)

Ένα ποίημα ερωτικοπολιτικό, εμπνευσμένο από ένα μεσαιωνικό έπος, στο οποίο θεμελιώνεται μυθολογικά η καταγωγή των Αιθιόπων από τον Σολομώντα και τη θρυλική βασίλισσα του Σαβά - μια πίστη την οποία επικαλούνταν ακόμη και ο Χαϊλέ Σελασιέ. Μακέδα, Μπαλκίς/Μπιλκίς, η βασίλισσα του Σαβά, η βασίλισσα του Νότου, πότε σο­φή και πότε μάγισσα, πότε άγγελος και πότε δαίμονας, πάντα πανέμορφη, απαντά σε 

...συνέχεια
  • 61-80 από 419 άρθρα

Δείτε επίσης...

  • Οι ραφές της διαχωριστικής γραμμής…

    Η μηχανή παραγωγής λάσπης. Η έκπτωση των ΜΜΕ ως μείζων κίνδυνος για τη δημοκρατία.

    Για το βιβλίο του Ουμπέρτο Έκο, Φύλλο μηδέν (μετ. Έφη Καλλιφατίδη, εκδ. Ψυχογιός) Φωτιά στους κύκλους των εφημερίδων και των ΜΜΕ εν γένει έβαλε ο Ουμπέρτο Έκο με το τελευταίο του βιβλίο: ένα μυθιστόρημα συντομότατο, για τα μέτρα του Έκο, στην ίδια γραμμή σκέψης που τον οδηγεί από το Gruppo 63 ακόμη, όταν διερευνούσε την αλλαγή στη συνθήκη του συγγραφέα και του διανοούμενου αλλά και των Μέσων μαζικής ενημέρωσης μετά τον πόλεμο· στην ίδια κατεύθυνση με τα προηγούμενα 
  • Η μηχανή παραγωγής λάσπης. Η έκπτωση των ΜΜΕ ως μείζων κίνδυνος για τη δημοκρατία.

    Ο ποιητής Λουί Αραγκόν σήμερα

    Τα ποιητικά, Τεύχος 10, Ιούνιος 2013Για να μιλήσουμε σήμερα για τον Αραγκόν, πρέπει προφανώς να πάψουμε να τον δικάζουμεκαι να πιάσουμε ξανά να τον διαβάζουμε.Ολιβιέ ΜπαρμπαράνΠροσωπικά, πάντα προσπαθούσα να καταλάβω εκείνους που δέχονται να πεθάνουν,και (ακόμα πιο δύσκολο) να θανατώνουν τον ίδιο τους τον εαυτό, για έναν σκοπό•όχι για έναν σκοπό που θεωρούν αυτοί ότι αξίζει τον κόπο (γιατί έτσι όλοι οι ναζιστές θα δικαιώνονταν)
  • Ο ποιητής Λουί Αραγκόν σήμερα

    Συζήτηση με τον Αναστάση Βιστωνίτη.

    Τα ποιητικά, Τεύχος 5ο, Μάρτιος 2012-Το ποίημα είναι “ένα φωτεινό μαχαίρι / μπηγμένο κάθετα στις πόλεις.” “Το ποίημα δεν είναι φωνή, / πέρασμα πουλιού. / Είναι πυροβολισμός / στον ορίζοντα και την Ιστορία.” Αυτά τα έγραφες στα 20 σου χρόνια κι έγιναν μάλιστα και στίχοι σε ραπ τραγούδι πρόσφατα. Σαράντα χρόνια ακριβώς μετά, τι είναι για σένα το ποίημα;Πέρασαν σαράντα χρόνια, αλλά τι σημαίνει χρόνος για τον ποιητή; Αναρωτήθηκα πολλές φορές: τι μετράει το ρολόι; Το ρολόι δεν μετράει 
  • Συζήτηση με τον Αναστάση Βιστωνίτη.

    Νever more

    Τα ποιητικά, Τεύχος 4ο, Δεκέμβριος 2011Ο Γιάννης Βαρβέρης εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή το 1975, Εν φαντασία και λόγω, η οποία συνομιλεί απροσδόκητα με την τελευταία, μεταθανάτια συλλογή του, δηλώνοντας το πέρασμα από τα κείμενα στη ζωή την ίδια. Η αρχή, καβαφική: «το γήρασμα του σώματος και της μορφής μου / είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι»• στο τέλος, η μητέρα: «βαθέος γήρατος». Λίγο αργότερα, το 1983, στην εισαγωγή του 
  • Νever more

    ΜΙΑ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΤΟΥ ’70

    Τα ποιητικά, Τεύχος 3ο, Σεπτέμβριος 2011Γεννημένοι ανάμεσα στα 1940 και το 1955, οι ποιητές της γενιάς του ’70, της τρίτης μεταπολεμικής γενιάς ή «γενιάς της αμφισβήτησης» όπως ονόμασε ο Βάσος Βαρίκας -αναφερόμενος ωστόσο σε ένα ευρύτερο σύνολο ποιητών- διαμορφώνονται μέσα στο μεταπολεμικό πολιτικό-οικονομικό κλίμα και τις αλλαγές της δεκαετίας του ’60, ζουν τη δικτατορία και τη μεταπολίτευση, βιώνουν στα ελληνικά μέτρα την αντικουλτούρα της δεκαετίας του ’60 και των αρχών του ’70, χωρίς αυτό 
  • ΜΙΑ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΤΟΥ ’70

    ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

    Τα ποιητικά, Τεύχος 2ο, Ιούνιος 2011Στην παρούσα κρίση, ο παιγνιώδης λόγος του Λεόν- Πολ Φαργκ, που τον έχω παραθέσει σε ανάλογα συμφραζόμενα στο παρελθόν, παραμένει εξαιρετικά επίκαιρος. Λέει λοιπόν ο Φαργκ: Μέρα δεν περνά που κάποιος να μη μου αναγγείλει το θά­νατο της ποίησης. Οι κριτικοί σαλπίζοντας το κέρας τους, [...] ο γιος της θυρωρίνας μου, συνοικιακός παλαιστής, σαν δεν έχει άλλη δουλειά να κάνει, και με συλλυπείται
  • ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

    «30 ΕΩΣ 30. ΤΡΙΑΝΤΑ ΠΟΙΗΤΕΣ ΩΣ ΤΡΙΑΝΤΑ ΕΤΩΝ. ΕΝΑ ΤΟΠΙΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΠΟΙΗΣΗΣ»

    Τα ποιητικά, Τεύχος 1ο, Μάρτιος 2011Το 1922-23, μέσα σε μια μόλις διετία, είχαν εκδοθεί τέσσερις ποιη­τικές ανθολογίες νέων ποιητών από νέους ποιητές, σηματοδοτώ­ντας την τάση μιας εποχής. Αν συμπεριλάβουμε και τους νέους πεζογράφους και διευρύνουμε το χρονικό διάστημα, μέσα σε μια δεκαετία είχαμε τότε επτά ανθολογίες. Φαίνεται ότι το γύρισμα του αιώνα, πά­ντα μεταιχμιακό, στρέφει τους προβολείς στους νέους, ως εκφραστές του νέου. Ή μάλλον, στις εποχές αυτές οι νέοι ποιητές πολλαπλασιάζονται
  • 30 ΕΩΣ 30. ΤΡΙΑΝΤΑ ΠΟΙΗΤΕΣ ΩΣ ΤΡΙΑΝΤΑ ΕΤΩΝ. ΕΝΑ ΤΟΠΙΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

    Ο φονταμενταλισμός στον καθρέφτη της λογοτεχνίας

    Στο Πνεύμα της τρομοκρατίας (Κριτική, 2002), ο Ζαν Μπωντριγιάρ χαρακτηρίζει το χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους το «απόλυτο γεγονός», σε αντίθεση με το «μη-γεγονός» που είχε αποτελέσει ο πρώτος Πόλεμος του Κόλπου, υπογραμμίζοντας την αδυναμία του πολιτικού συστήματος να ενσωματώσει στη λογική του και να αποδεχτεί τον θάνατο. Έτσι, λέει, οι τρομοκράτες, πέραν της μιντιακής, σε πραγματικό χρόνο παρουσίασης του θανάτου, χρησιμοποιούν ως όπλο την ίδια την έννοια του θανάτου, ενός θανάτου συμβολικού και θυσιαστικού που συνιστά το απόλυτο και αμετάκλητο γεγονός. Αυτή η θέση του επιβεβαιώνεται διαρκώς έκτοτε, με τους τηλεοπτικούς αποκεφαλισμούς, τα διαρκή τρομοκρατικά χτυπήματα στη Δύση και, βέβαια, με τη συντονισμένη επίθεση στο Παρίσι, ενάντια από τη μια στην ελευθερία του τύπου και της έκφρασης και από την άλλη ενάντια στη γαλλική εβραϊκή κοινότητα, προφανώς σε συνάρτηση με την ανοιχτή πληγή του παλαιστινιακού ζητήματος.
  • Ο φονταμενταλισμός στον καθρέφτη της λογοτεχνίας

    Το μικρό που τα πάντα περιλαμβάνει

    Για τη συλλογή διηγημάτων του Γιώργου Σκαμπαρδώνη, Νοέμβριος (εκδ. Πατάκη)Κάθε έργο του Γιώργου Σκαμπαρδώνη είναι μια κατασκευή μελετημένη μέχρι κεραίας: είναι κτίσμα και μαζί κτιστό, κτίσις ενός κόσμου περιληπτικού των πάντων. Υπό την έννοια αυτή, αναρωτιέται κανείς πώς να διαβάσει το απόσπασμα από το Περί θείων ονομάτων (9, 3), του Διονυσίου Αρεοπαγίτου, που ανοίγει, μαζί με την αφιέρωση, τη συλλογή: «Τούτο το σμικρόν άποσόν εστί και άπήλικον, ακρατές, άπειρον, αόριστον, περιληπτικόν πάντων, αυτό δε άπερίληπτον.» Κυριολεκτικά, ως αναφορά στον Θεό· μεταφορικά, ως αναφορά στη γραφή και ειδικότερα στη μικρή φόρμα που χρόνια τώρα υπηρετεί με συνέπεια ο